Калі забуяе знявер не на жарт,
У бездань пакліча —
Хадзем у світальны заснежаны парк
Па шчэбет сінічы.
Хай сонца складае сінквейны для нас
Аб нечым, аб вечным.
Забудзься, што ўвосень па сцежках не раз
Адзін атумечыў,
Што рытмы цягнік дыктаваў цішыні —
Мінорныя ноты,
І ледзь патыхала ад волкай зямлі
Дажджом і лістотай,
На зорках настоены хвалі былі;
І, мост адштурхнуўшы,
Не раз нырцаваў у халодную глыб
Па нечыя душы…
Хай шчыпле і пальцы, і твар халадок,
Хай шыю казыча.
Хадзем на світанні па шчасця глыток
І шчэбет сінічы.
|
|
